Mijn leven met ADHD heeft twee kanten en onderweg kantel ik van de ene naar de andere kant. De ene kant is kleurrijk, stimulerend, afwisselend, avontuurlijk, creatief en verrassend. De andere kant is veel werk (‘veel’ in het algemeen), overgevoelig, onstabiel en uitdagend.

Het volgende stukje komt uit mijn theatervoorstelling over ADHD

“Met oogkleppen race ik. Elke dag, elke minuut, elke seconde. Zelfs in het holst van de nacht ben ik aan het sorteren. ‘s Nachts word ik wakker met spierpijn van de push-ups die mijn geest maakt. Ik fiets door de stad en raak verblind van het racen van de menigte.

Mijn hart klopt. Focus. Stil. Adem. Ik trek me terug. Weg van een wereld die ik niet altijd kan volgen. Daar vertel ik mezelf verhalen of vragen die ik zelf goed kan horen. Alsof de stilte het luisterend oor is. Waarom kon ik hem niet zeggen hoe verliefd ik op hem ben, maar wel zijn hele straat versieren met 200 ballonnen?

Waarom heb ik moeite rustig te ademen? Waarom is het nooit stil in mijn hoofd? Waarom denk ik zoveel? Waarom voelt elke dag als overleving? Waarom voelt het alsof ik altijd in hetzelfde rondje blijf lopen? Waarom begrijp ik zoveel meer dan ik onder woorden kan brengen? Ik wil even met niemand of niks te maken hebben.

Ontwikkelingsstoornis … stoor, het stoort, een storing… stoor ik? Ben ik een stoorzender?

Aan de andere kant… Ik heb wel in 26 verschillende huizen gewoond. Heb 36 verschillende banen gehad. 110 reizen en landen gezien. 80 ongelukken. Nooit overleden. Eindeloos veel dromen. Per jaar 65 sombere dagen. 75 zenuwachtige buikdagen. Maar wel 75 avontuurlijke dagen. En 150 gelukkige explosieve vuurwerkdagen. 362 dagen per jaar nieuwe ontdekkingen. Maar liefst 1000 ideeën per dag. Maar 2 dagen verveling. En 363 dagen verrassingen en inspiratie. 364 dagen avontuur. 365 dagen sensitief en slim. 365 dagen humor. 365 dagen creatief. 365 dagen energie. En ik verveel me nooit, altijd wat te doen. Altijd fantasie.”

We zijn toch allemaal anders?

Veel uitdagingen maar ook veel creativiteit dus. Zo had ik geen geld voor een decor voor mijn theatervoorstelling. Ik vroeg een meubelmaker of hij er een wilde maken in ruil voor mijn hulp. En voor ik het wist, timmerde ik een kast in elkaar in ruil voor een decor. Ik kon Aart Staartjes ook niet betalen om een tekst in te laten spreken. Dus ik interviewde een paar oudere mensen, gebruikte de beste stem en in ruil daarvoor kookte ik een heerlijke maaltijd. Dat is voor mij rijkdom zonder rijk te zijn.

Bestaat de term ADHD wel? Zijn we het wel? Is het niet gewoon de maatschappij van tegenwoordig? We hebben zoveel keus en de planeet draait 24/7 in razend tempo. Is ADHD niet de diagnose anno nu? Ik groeide op op het platteland. Daar had ik er veel minder last van. Buiten kon ik dagdromen en mijn energie kwijt.

“Zet een vogel in een kooitje en hij wordt onrustig, druk of gedeprimeerd. Laat hem vrij en hij zal vliegen.”

Het begon toen we naar de stad verhuisden. Kleiner huis, meer drukte. ‘Het’ was altijd wel aanwezig op school. Dat is de schuld van ‘het protocol’, vind ik. Op school werk je helaas volgens één systeem op één manier. Waarom? We zijn toch allemaal anders? Flexibiliteit, openheid en observatie is voor elk kind belangrijk om een stimulerende leeromgeving te creëren.

ADHD is een energie of zijn ideeën

Als de leraar over het klimaat vertelde, lukte het me niet om te luisteren. Maar ging ik naar buiten om het klimaat te onderzoeken en te observeren, raakte ik in één klap gemotiveerd om te leren! Openheid creëren voor alternatieve wegen. Dat is wat ik hoop. Zet een vogel in een kooitje en hij wordt onrustig, druk of gedeprimeerd. Laat hem vrij en hij zal vliegen.

“Ik probeer elke dag die energie en positieve prikkelingen op te zoeken.”

Die drukte van ADHD is niet voor niets, denk ik, en nog minder dat die onderdrukt moet worden. Daar doe je jezelf te kort mee. Het is een energie of zijn ideeën. Gebruik je die positief of gaan die ergens heen, dan ontstaat er rust, ruimte om te leren en eindeloze creativiteit. Ik probeer elke dag die energie en positieve prikkelingen op te zoeken. Zo blijf ik gemotiveerd en met plezier werken.

Een brein met uitdagingen

Na afloop van mijn theatervoorstelling kwam een ouder naar me toe en zei (bijna opgelucht); ‘Het is net alsof ik voor het eerst blij mag zijn dat mijn kind ADHD heeft.’ Kijk, dit is precies wat ik wil bereiken! Dat kinderen en jongeren niet denken of gaan denken dat ze een stoornis hebben, maar een brein met uitdagingen. Maar vooral een brein met veel creativiteit en mogelijkheden. Voor mij geen stempels en beperkingen maar ontwikkelen van talenten!

Ilse Krabben was vijftien toen ze de diagnose ADD kreeg. Ze werkt in de creatieve sector als actrice, theatermaakster en columniste. Ilse heeft bij verschillende gezelschappen gespeeld in Parijs en Amsterdam, en heeft nu een solovoorstelling gemaakt, getiteld My Electric House, over ADHD en de ADHD tijd waarin we leven.

Lees meer over ADHD in ons ADHD dossier.