Een cliënte die in behandeling is geweest bij Dokter Bosman vertelt over haar ervaringen.

Als ik kijk naar de kern aanname ik doe het niet goed/ ik ben schuldig/ ik ben niet goed genoeg, dan kan ik nu zeggen dat ‘Ik ben schuldig’ echt het meest passend voelt. Ik heb geleefd met het idee dat ik diep van binnen eigenlijk een slecht mens ben. En daarom stond ik altijd al met 1-0 achter, had ik altijd iets goed te maken, moest ik altijd harder mijn best doen en alle problemen die ik zag oplossen want het voelde als mijn verantwoordelijkheid.

Achterdocht

Ik ben opgevoed door mensen die heel achterdochtig in de wereld staan. Van jongs af aan heb ik gehoord dat mensen niet te vertrouwen zijn en je vroeg of laat hoe dan ook zullen belazeren. Ik ben altijd aangesproken op wat beter kon of wat ik verkeerd deed. Er werd vaak gesproken over wat wiens schuld was bij ons thuis. En alle verantwoordelijkheid voor de pijn en het verdriet van mijn moeder heb ik altijd op me genomen. Het voelt ook alsof die bij mij is neergelegd. Ik heb daar nooit om gevraagd. Ik heb me niet warm, veilig, geliefd en vooral niet gezien gevoeld.

Onbegrepen

Ik was altijd een onbegrepen alien in de familie. Het is erg verdrietig, maar waar. Ze praten negatief over anderen en over elkaar. Geen vertrouwen, nooit uitgaan van de goedheid van de mens. Het is een hele nare energie die overal in doorsijpelt. Het lijkt erop dat ik als kind al de conclusie heb getrokken dat als mensen allemaal sowieso slecht zijn, dan ben ik dat ook want ik ben ook een mens. Ik begreep niet waarom of hoe en het maakte me als kind ontroostbaar verdrietig.

Geloof in goedheid van mensen

Toen ik op mijn 18de het huis uit ging zo snel als ik kon, nam ik me voor nooit zo te worden als zij. Ik heb altijd in goedheid van de mensen en in de liefde gelooft. Maar voor mezelf was het anders, dat zat blijkbaar te diep om zelf te kunnen helen. Ik heb onbewust al die tijd meegedragen dat andere mensen wel goed zijn, maar ikzelf niet.

Ik wil er niet meer mee verbonden zijn en ik wil het niet doorgeven aan mijn kind. Ik voel me bevrijd van die schuld nu ik inzie dat het nergens op gebaseerd is. Het is niet waar. Ik heb niks fout gedaan. Ik heb geen schuld. Met dat besef komt heel veel nieuwe energie vrij om beter voor mezelf te gaan zorgen. Voelen dat het echt mag, dat ik ruimte in mag nemen, dat ik mezelf mag zijn, dat er rekening met mij gehouden wordt, dat is nieuw voor me. Ik heb dat nog nooit zo gevoeld als nu. 

Liefdevol leven

Autisme blijft een uitdaging en ik heb echt niet de illusie dat alles vanaf hier makkelijk gaat zijn. Maar voelen wat ik nodig heb en daar liefdevol mee omgaan is echt een game changer.

Ik begrijp dat autistisch zijn ergens altijd zal voelen alsof je een alien bent in een neurotypische wereld. En ongetwijfeld heeft dat extra meegespeeld in hoe alleen ik me heb gevoeld in mijn jeugd. Maar ook als ik niet autistisch was geweest, had ik hier met min of meer hetzelfde verhaal gezeten. De geschiedenis van mijn familie is er van beide kanten een van veel drama, pijn en psychische problemen. Ik wil afstand, ik wil rust en ik wil het vooral niet verder doorgeven.