Volgens mij ben ik soms bang voor stilte. Omdat er dan geen enkele afleiding meer aanwezig is tenzij ik een nieuwe opzoek of creëer. Het enige wat nog aanwezig is ben ik zelf en mijn gesteldheid op dat moment. Meteen kom ik in contact met een gevoel van rust of onrust.

Tijd nemen om te voelen

Geluk of ongeluk. Vrede of chaos. Dit verandert natuurlijk van moment tot moment maar toch geloof ik dat er één plek, diep vanbinnen (misschien noemen we dat je kern) dat die niet veranderd. Als die echt stabiel is blijf je over het algeheel hetzelfde met af en toe kleine pieken of dalen maar een onderliggende rust en stabiliteit. Maar omdat ik zo lang zo druk ben geweest heb ik mij niet eens afgevraagd of de kans gehad om echt naar binnen te kijken. Dat heb ik wel geprobeerd, maar zonder dat ik het wist altijd op een oppervlakkig niveau. Nooit echt naar het onderste gedeelte van de Iceberg.

Het plekje waar je diepste gevoelsleven aanwezig zijn en alles wat je hebt meegemaakt. De enige manier om echte rust en vrede te vinden kan alleen door stil te staan, de tijd te nemen om te voelen en naar die plek te gaan. Iemand die mij de afgelopen tijd hierin begeleid is Coach Dennis Buist.

Alleen zijn confrontatie met mijn gevoel

Langzamerhand (want dit is geen proces waar je nog controle hebt over de snelheid) ben ik mezelf opnieuw aan het leren kennen. Kijk ik in de ogen van mijn diepste en grootse angsten en voel me over het algemeen super ongemakkelijk. Ik troost mezelf met kleding, boeken, eten, films, series maar dat zijn allemaal dingen buiten mezelf die me juist uit mezelf halen. Ik genoot eerst van alleen zijn. Nu is alleen zijn een confrontatie met mijn gevoel en de vraag of ik wel echt van alleen zijn houd. Voelt het niet gewoon veiliger? Niemand die me immers kan beoordelen, afwijzen…. Maar ook eenzaam. Niemand die me echt kan leren kennen, van me houden en ik van hun. Alleen je beste kant met mensen delen is geen houden van en maakt echte verbinding onmogelijk.

Alsof je alles verliest

Dit proces voelt eerst een beetje alsof je alles verliest. Alles wie ik dacht te zijn ben ik niet en alles wie ik zou willen zijn of echt ben, ben ik nog niet. Tussendoor zijn er ook cadeautjes. Heldere momenten waar ik ineens kan zien en voelen waar een angst vandaan komt en waarom het vandaag geen deel van mij meer hoeft te zijn. Langzamerhand krijg je dus steeds meer de keus zonder dat je onderbewuste de baas over je is en kom je dichterbij wie je echt bent. Maar die weg voelt lang en oneindig. Ik heb vaker mensen horen zeggen: ‘Ja maar dat is ook een zoektocht voor je leven/tot het einde van je leven…’.

Nu beginnen

Dat we continue leren, verder groeien en onszelf beter leren kennen absoluut. Maar ik geloof niet dat we moeten wachten tot we bejaard zijn om eindelijk thuis te komen/om rust te vinden en vrede in onszelf. Ik geloof dat dat al eerder kan! Maar niet in ons eentje. Hoe kunnen we het ook alleen doen als ons systeem jarenlang een mechanisme heeft ontwikkeld (onbewust) om ons te beschermen. Deze mechanismes, patronen en gedrag herkennen en stoppen voelt in mijn eentje simpelweg onmogelijk. Ik zie ze zelf niet eens. Ik begin ze nu langzamerhand een beetje te zien maar wanneer ik dat doe neemt mijn systeem het over omdat hij daar niet wil komen. Dus iemand als Dennis is denk ik cruciaal. Volgens mij kunnen we vooraf ook niet weten hoeveel angsten en blokkades in ons aanwezig zijn.

Net als iedereen wil ik graag liefde. En werk creëren dat voor mij echt iets betekent. Relaties waar ik me helemaal veilig voel. En die veiligheid begint bij mezelf.

Ilse Krabben was vijftien toen ze de diagnose ADD kreeg. Ze werkt in de creatieve sector als actrice, theatermaakster en columniste. Ilse heeft bij verschillende gezelschappen gespeeld in Parijs en Amsterdam, en heeft nu een solovoorstelling gemaakt, getiteld My Electric House, over ADHD en de ADHD tijd waarin we leven.

Lees meer over ADHD in ons ADHD dossier.