Marit, cliënt bij Dokter Bosman vertelt over de invloed van zintuigelijke overprikkeling op haar dagelijks leven. Gisteren ben ik naar Arnhem geweest om een lederen rugtas op te halen die ik via Marktplaats op de kop had getikt. Omdat ik Zeist-Arnhem te ver rijden vond om alleen een tas op te halen, besloot ik er een dagje uit van te maken.

Slechte slaap

De nacht voor deze dag kon ik niet goed slapen. Dit resulteerde dat ik me de volgende dag niet “stevig” voelde. Ik voelde dat ik me niet zeker om dit avontuur aan te gaan, maar ik heb het toch gedaan. Ik vond het niet oké tegenover het milieu om zo’n stuk te rijden alleen voor het ophalen van een tas.

Prikkels van de stad

Arnhem bleek een grotere en drukke stad te zijn dan ik verwachtte. Het rijden in deze stad vroeg heel veel van mij. Daarnaast had de hele stad overal ontzettend hoogteverschil met  vele heuvels en dalen. Wil je parkeren dan moet je, vanwege de drukte, met een loep zoeken naar een plekje en overal is het fileparkeren (waar ik bar slecht in ben).

Ik bezocht eerst een aantal kringloopwinkels. Het leken eerder zooi schuren. Hierdoor was ik er snel klaar en had ik uiteindelijk 2.5 lege uren die ik moest overbruggen voordat ik mijn tas kon halen. Ik voelde dat ik te “hoog” zat in mijn prikkels, maar er was geen escape, ik moest tot 19.00 uur in Arnhem blijven. Vervolgens heb ik mijn moeder gebeld om wat tijd te overbruggen, maar stiekem ook voor wat geruststelling.

Rust van Park Sonsbeek

Op Googlemaps zag ik dat Arnhem een heel groot park had. Daar ben ik toen naartoe gereden in de hoop de stadse drukte wat te kunnen ontvluchten. Een plekje vinden voor m’n auto was moeilijk en al helling trekkend file parkeren met een rij ongeduldige automobilisten achter me terwijl ik 5 keer opnieuw in moest steken was nog erger.

Ik heb het straatnaambord op de foto gezet, mocht ik problemen krijgen mijn auto weer terug te vinden in een onbekende stad. Het park was fijn en ik kon er even iets landen. Ik had ook een ijsje voor mezelf gekocht. Op de terugweg kon ik mijn auto inderdaad niet terugvinden. Het straatnaambordje dat ik op de foto had gezet herkende Googlemaps niet omdat het een onofficieel bordje bleek te zijn dat mensen zelf hadden laten maken om hun oprit een naam te geven. Ik heb toen uit nood een man moeten aanspreken die voor mij heeft gegoogled in welke straat dat geintje zich afspeelde.

De dame van de tas was een aardige jonge dame en de tas was precies wat ik ervan hoopte. Ik heb het bij haar kort gehouden omdat ik het al bijna niet meer trok. Arnhem bleek ik zeer moeilijk uit te kunnen komen omdat er veel straten opgebroken waren, aan mijn TomTom had ik dus niets.

Over mijn grenzen

Ik realiseerde me dat ik vandaag over mijn grenzen ben gegaan, maar de werkelijke impact en uitkomst ervan overviel me bij thuiskomst.

Toen ik eenmaal mijn huis instapte barstte de bom. Tranen overspoelde me en ik ben huilend mijn bed ingedoken. Mijn handen en voeten waren ijskoud. Ik had een heel heet hoofd en hoofdpijn. Ik kon mijn benen niet stilhouden en rolde me op tot een balletje. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest of hoe ik me weer beter kon gaan voelen. Ik moest huilen om te ontladen, maar ik moest het ook stoppen omdat mijn hoofd al bijna explodeerde. Ik heb mijn moeder gebeld, die is gekomen en ze is de hele nacht bij me gebleven.

Gevoeliger dan gemiddelde mens

Tegenover mijn moeder excuseerde in me omdat ze een “crazy” dochter heeft. Mijn moeder antwoordde daarop dat ik niet crazy ben, alleen een stuk gevoeliger dan de gemiddelde mens. Haar antwoord was zo sussend en het deed een lampje aan doen gaan met als gevolg dat ik mezelf iets beter begreep en kon accepteren. Ik heb de nacht maar half kunnen slapen. De dag erna voelde ik me een uitgewrongen vaatdoek, maar wel een stuk beter.