Je zou het bijna vergeten maar het is deze week Autisme week en op 2 april Wereld Autisme dag.

Toen Marije het nieuws hoorde over de nieuwe coronamaatregelen, schrok ze: “Ik had last van lichte paniek en ik kreeg een huilbui. Ik voelde me net een klein kind, maar het valt natuurlijk te verklaren vanuit mijn autisme.”

Ze vindt het een spannende tijd: “Ik ben niet bang om ziek te worden, maar wel om minder structuur te hebben.” Normaal heeft ze houvast door de afspraken die ze heeft staan, maar nu heeft ze een lege agenda. “Dat vind ik wel eng. Lege tijd is kliertijd voor mensen met autisme en wij zijn koning in piekeren.”

Verandering en onvoorspelbaarheid lastig

Veel mensen met autisme vinden verandering en onvoorspelbaarheid lastig en dat maakt dit geen makkelijke tijd. Zelfs boodschappen doen is nu anders: “Ik heb een universitaire studie afgerond, maar boodschappen doen vind ik lastig. Dit weekend had ik bedacht wat ik wilde avondeten, maar toen ik in de supermarkt kwam was alles uitverkocht doordat mensen hamsteren. Het lukt mij op zo’n moment niet om over te schakelen naar een alternatief.”

Marije denkt dat andere mensen met autisme hetzelfde reageren als zij: “In een korte tijd verandert er heel veel en het nieuws gaat nergens anders meer over.” Daarnaast worden veel afspraken met psychologen of begeleiders omgezet naar telefonische afspraken: “Het is fantastisch dat het nog steeds door kan gaan, maar het is wel lastiger dan face-to-face met iemand praten.”

Check even hoe het gaat

“Elke ochtend maak ik een planning voor de dag samen met mijn persoonlijk begeleider, zodat ik wel structuur heb”, vertelt Marije. Haar dag vult ze nu vooral met schrijven op haar blog ‘Autist Mij Wat’, waar ze vanuit haar eigen ervaring andere mensen wilt bemoedigen en aan de beeldvorming over autisme wilt werken.

Ze wilt aan andere mensen een tip meegeven: “Als je iemand kent met autisme of een andere beperking of psychische kwetsbaarheid, check dan even bij hem of haar hoe het gaat, zoals je op dit moment bij je opa of oma ook zou doen.”

bron: kro ncrv, tekst: Suzanne Vink