Onlangs ben ik voor de tweede keer naar een mindfulness dorp genaamd ‘Plum Village’ geweest. Zodra ik aankwam voelde ik me thuis. De sfeer en boeddhistische nonnen en monniken die daar wonen brengen onmiddellijk een hoop vreugde en rust.

Vlucht

Ik was veel buiten in de natuur. Zoals overal zag ik soms vliegtuigen voorbij vliegen. Gewoonlijk creëert dat bij mij onmiddellijk de wens om in het vliegtuig te zitten. De gedachte en gevoel een nieuw avontuur tegemoet te gaan, een nieuwe plek te ontdekken. Uiteindelijk betekent het: ‘ik wil weg/waar ik nu ben en sta is niet genoeg om mij gelukkig en tevreden te voelen’.

Aangezien we in Plum Village mindfulness beoefenen, dat wil zeggen in elk moment voluit aanwezig zijn, ademde ik een paar keer diep in, bewust van mijn ademhaling. En probeerde zo geconcentreerd mogelijk alles sensaties te voelen. De wind over mijn gezicht, de verschillende vogels horen, de blaadjes die bewogen, het licht op de bomen, de blauwe lucht. Ineens (heel kort) maar sterk aanwezig voelde ik heel even pure vrede en onmiddellijk de gedachte: ‘Waarom zou je nog ergens anders willen zijn met al dit leven om je heen?’.

Van binnen tot rust

Elke dag beoefenen zei deze diepe aandacht waar echte geluk en vrede mogelijk is. Maar dat kan pas wanneer we vanbinnen ook tot rust komen. Ik herinner mij een groepje mensen, we zaten in een cirkel… een non bleef maar één richting op kijken met een blik vol verwondering. Ze vertelde dat dit haar lieveling ’s periode van het jaar was en dat die blauwe lucht haar hart sneller deed kloppen. Haar blik bleef zolang aanhouden en voelde alsof ze daadwerkelijk iets prachtigs aanschouwden dat ikzelf en andere in de cirkel zich omdraaide om dezelfde richting op te kijken. Hilarisch en stom want de blauwe lucht was uiteraard overal aanwezig. Ook de richting waar wij zelf al naar keken.

Gekwelde mensen

Toen ik Plum Village verliet en bij het station in Bordeaux aankwam was het alsof ik net van een andere planeet afkwam. Het was bijna hilarisch maar ook treurig. Ineens zag en voelde ik zo duidelijk hoe gekweld alle mensen om me heen waren. En het treurige was dat iedereen het zelf niet eens doorhad.

Hoe kan het ook anders aangezien we niet anders gewend zijn. Je zag echt dat de mensen dachten dat het normaal was, alsof dit het leven was. Ze zagen er moe uit, wantrouwig, geïrriteerd, onoplettend, zwaar, angstig, druk, afgeleid, ongelukkig… Zelfs onder een lach zat er een verborgen bezorgdheid of onrust. In Plum Village zie je dat het anders kan en hoe ver we van onszelf zijn komen te staan.

Overslaan op kinderen

Wat kwalijk is, is dat het overslaat op kinderen. Ik zag kinderen met open blikken maar een tikje bezorgdheid, wat ook niet verrassend was als je naar de moeder keek. Ineens voelde ik boosheid (vast ook naar mijn eigen ouders) want kinderen zijn nog te kwetsbaar om zichzelf daarvoor te beschermen. Om een keus te maken wat ze wel en niet overnemen. Ze zouden moeten steunen op stabiele, zelfverzekerde, rustige en liefdevolle pilaren. Ik zag jongeren die zenuwachtige tics hadden. Alles wat in onszelf zit slaat over op onze omgeving. Daarom is het beste wat elk individu kan doen aan zichzelf werken.

Diepste angst

Mijn diepste angst is het gevoel geen liefde waard te zijn. Wellicht dat ik daarom altijd zo hard aan mezelf werk. Maar ook omdat ik geloof dat het leven echt onuitputtelijke mogelijkheden biedt. Maar dat die alleen mogelijk zijn als we vrede met onszelf hebben gevonden en oude angsten hebben doorbroken. Daarom voel ik faalangst.

Als ik niet slaag, als ik een boek niet snap of er iets uithaal, als ik bij een workshop niet iets leer, als ik niet kan loslaten tijdens het mediteren… dan wordt het nooit beter met mij. Dan heb ik bewijs dat ik alles waar ik nu op vast loop maar gewoon moet accepteren en niet mijn dromen kan realiseren. Daaronder zal het vast verbonden zijn aan een angst/conclusie dat ik dus niet goed genoeg ben en nooit echte liefde en verbinding zal maken.

Net als iedereen wil ik graag liefde. En werk creëren dat voor mij echt iets betekent. Relaties waar ik me helemaal veilig voel. En die veiligheid begint bij mezelf.

Ilse Krabben was vijftien toen ze de diagnose ADD kreeg. Ze werkt in de creatieve sector als actrice, theatermaakster en columniste. Ilse heeft bij verschillende gezelschappen gespeeld in Parijs en Amsterdam, en heeft nu een solovoorstelling gemaakt, getiteld My Electric House, over ADHD en de ADHD tijd waarin we leven.

Lees meer over ADHD in ons ADHD dossier.