library_books

De Netwerkintake heeft de afgelopen tijd meer bekendheid gekregen binnen Dokter Bosman. Verschillende locaties maken al gebruik van deze nieuwe manier van intakes doen. Ook in het kind- en jeugdteam in Woerden, waar ik werkzaam ben, wordt de Netwerkintake steeds meer de standaard. Het is misschien een beetje spannend om de vertrouwde wijze van intakes doen los te laten en over te stappen naar een nieuwe methode. Daarom neem ik jullie graag mee in hoe ik het gebruik van de Netwerkintake ervaar.

De Netwerkintake begin je met een open vraag: “vertel eens wat jouw verhaal is”, waarbij jij op het bord tekent wat de cliënt vertelt. Hierbij gaat het dus niet alleen om de klachten waarmee iemand wordt aangemeld, maar om de thema’s die voor de cliënt belangrijk zijn. Mijn ervaring is dat cliënten vaak beginnen met wat er goed gaat (“ik zit op voetbal, ik spreek graag af met mijn vrienden”). Op deze manier krijg je de sterke kanten al meteen in beeld, wat super goed aansluit bij de positieve psychologie waar we vanuit Dokter Bosman mee werken. Ook vind ik het een mooie manier om spanning te verlagen in het gesprek, omdat de focus niet meteen ligt op wat er niet goed gaat. 

Doordat je geen standaard vragenlijst hoeft af te werken, komen er ook thema’s op tafel die anders niet naar voren waren gekomen. Ik merk dat cliënten vaak goed in hun hoofd hebben zitten wat ze aan mij willen vertellen over zichzelf. Als een thema waarvan ik denk dat het wel belangrijk is niet wordt benoemd, vraag ik hier gericht naar (“je benoemt dat je ’s avonds zo’n vol hoofd hebt, kun je eens vertellen hoe het slapen dan gaat?”). Wat ik ook een voordeel vind van de Netwerkintake is dat je tijdens het gesprek al bepaalde thema’s aan elkaar kunt koppelen. Zo had ik een intake met een meisje dat werd aangemeld met dwangklachten, die twee jaar geleden zijn begonnen. In het gesprek vertelde ze ook dat haar hond twee jaar geleden was overleden. Door het visueel te maken (een lijn te trekken tussen de thema’s) kon ik het overlijden van haar hond koppelen aan de toename van de dwangklachten. Dit meisje had het verband zelf nog niet gelegd, maar herkende het wel. 

Tijdens de Netwerkintake vraag je ook naar de invloed van de verschillende thema’s op de cliënt (positief, neutraal of negatief). Ik merk dat mijn beeld van de invloed van een bepaald thema soms verschilt van die van de cliënt. Zo had ik een cliënt die vertelde dat er veel ruzies waren thuis, waardoor mijn vermoeden was dat de thuissituatie een negatieve invloed had, maar hij gaf zelf aan dat de invloed positief was, omdat ze als gezin veel leuke dingen doen. In een reguliere intake had ik hier niet bij stilgestaan en zou ik hebben voorgesteld om een behandeldoel op te stellen met betrekking tot de sfeer thuis, terwijl nu naar voren komt dat hier de wens van de cliënt niet ligt. Bij het opstellen van de doelen sta je bij de Netwerkintake direct stil bij wat een cliënt zelf, of naasten, kunnen bijdragen aan de realisatie van de doelen. Ik merk dat cliënten het niet altijd makkelijk vinden om te bedenken wat ze zelf al kunnen doen, maar het zet ze wel aan het denken en geeft ze een stukje eigen regie. Dat is wat ik ook ervaar met de Netwerkintake in het algemeen. Het wordt echt het verhaal van de cliënt, waarbij hij of zij zelf kan benoemen welke thema’s belangrijk zijn en waar diegene aan zou willen werken. Hierbij staan niet de klachten centraal, maar de cliënt en zijn context. Op deze manier geef je de cliënt al vanaf de start van het traject de regie en neem je belangrijke anderen hierin mee.

Al met al zijn mijn ervaringen met de Netwerkintake tot nu toe heel positief. Cliënten maken bijna altijd zelf een foto van de netwerktekening, omdat ze het zo duidelijk vinden om hun verhaal op het bord te zien. Ook geven ze aan het prettig te vinden dat de intake draait om hun eigen verhaal dat in hun eigen woorden wordt opgeschreven. Ik kan tijdens het opschrijven gelijk checken of ik het goed heb begrepen en als dit niet zo is, kan de cliënt mij verbeteren. Ik vind het ook een groot voordeel dat de focus niet alleen ligt op wat er niet goed gaat, maar ook op wat er juist wel goed gaat. Op deze manier kan ik met de cliënt kijken hoe we dit kunnen versterken. Het tekenen ervaar ik als een goede manier om spanning te verlagen. Als ik aan het tekenen ben, valt er een natuurlijke stilte, waarin de cliënt even kan nadenken. 

In het begin voelde ik me nog wat onzeker in het werken met de Netwerkintake, omdat het zo’n andere manier is dan we gewend zijn. Het kost even tijd om de verschillende stappen goed onder de knie te krijgen. Hierbij vond ik het helpend om te kunnen meekijken met een collega die er meer ervaring mee heeft. Op intranet staat ook meer informatie over de Netwerkintake met onder andere een voorbeeldfilmpje. Ook helpt het om tijdens het gesprek een “spiekbriefje” bij de hand te hebben met de stappen van de Netwerkintake uitgeschreven.

Ik hoop dat ik iedereen die nog niet met de Netwerkintake werkt enthousiast heb kunnen maken en moedig jullie aan om het zelf te gaan proberen.

Door Anna Jonker

Orthopedagoog i.o. tot GZ-psycholoog, locatie Woerden