Dit is het verhaal van Ronald Nico. In 2012 raakte hij in een burn-out. Na jaren van overbelasting ging het licht uit. Het lichaam was op, de geest kapot. Lezen, tv kijken, een gesprek voeren; elke prikkel was er één teveel. Een lange tijd van herstel, inclusief een diepe depressie, was het gevolg.

Hoe kwam het zover?

Op mijn 19e ben ik gestopt met mijn HBO opleiding en ben ik gaan werken. Ik wilde graag werken. De dingen die ik doe moeten namelijk praktisch en nuttig zijn en dat gevoel had ik bij mijn studie niet. Nadat ik weer een stage had doorlopen, wist ik wat ik wilde. Ik wilde ‘gewoon’ gaan werken. Dit ging zeer voorspoedig. Als medewerker op een ICT helpdesk maakte ik indruk en na 2 jaar kon ik al doorstromen naar een hogere functie, namelijk die van systeembeheerder. Ook deze rol ging mij goed af. Ik ontwikkelde me snel op zowel persoonlijk als op technisch vlak. Dit was voor mijn werkgever dan ook aanleiding om mij te promoveren naar een sturende rol op de IT-afdeling.

Frustraties

In mijn nieuwe rol was ik opeens verantwoordelijk voor hoe de afdeling functioneerde, althans zo voelde ik het. Alles kreeg een andere lading. Kleine irritaties werden frustraties en werden grote energievreters. Verkeerde beslissingen of acties werden een bron van onvrede, niet wetende dat dit bij elk bedrijf voorkomt. Het lukte me niet om ondanks mijn frustraties zaken te veranderen. Accepteren lukte echter ook niet. Gevolg hiervan was meer frustratie en meer piekeren.

De gevolgen

Het gevolg van deze manier van werken was dat ik me steeds slechter kon concentreren. Ook had ik last van hartkloppingen en gek genoeg één zeer vermoeid been. Achteraf heb ik geleerd dat dit waarschijnlijk het gevolg was van spierspanning in combinatie met een verkeerde houding. De rol die ik op me had genomen was steeds moeilijker vol te houden. Steeds vermoeider kwam ik thuis en in de ochtend merkte ik dat ik nog lang niet was hersteld. Helaas wist ik toen nog niet wat ik nu weet en was er voor mijn gevoel geen alternatief. Ik kon alleen maar doorgaan en hopen dat het beter werd.

Het werd niet beter

Er kwam namelijk een moment dat het echt op was. Geestelijk en lichamelijk was het op. Ik kon geen gesprek voeren zonder een brok in mijn keel te hebben en kon ‘s avonds niet meer wakker blijven. Ten einde raad ging ik naar mijn baas om me ziek te melden. Deze toonde begrip en stuurde me naar huis. Toen ik thuis kwam, was ik opgelucht. Eindelijk kon ik ‘alles’ even laten gaan en hoefde ik niet meer alle ballen in de lucht te houden. Na deze opluchting begonnen echter de paniekaanvallen. Dit was de start van een lange periode waarover ik zo een heel boek zou kunnen schrijven.

Depressie

Na een lange periode van wanhopig re-integreren en terugvallen kwam ik zelfs in een depressie terecht. Dit was het logische gevolg van niets meer kunnen en complete wanhoop.

In deze periode begon ook mijn contact met Dokter Bosman. Naast het starten met medicatie ben ik hier ook begonnen met het bezoeken van een psycholoog, gevolgd door een mindfulness training. De mindfulness training heeft me veel gebracht. Het heeft me geleerd om minder ‘in je hoofd’ te leven en meer ‘in het lichaam’. Dit zou ik voorafgaand aan mijn burn-out overigens compleet belachelijk en zweverig hebben gevonden. Ik merkte echter dat je door de aandacht naar je lichaam te verleggen, de stress kan verminderen en meer rust krijgt in je hoofd. Dit gebruik ik tot op de dag van vandaag wanneer het nodig is. Na deze behandeling was mijn echte herstel begonnen en kon ik langzaam maar zeker weer terugkeren op de werkvloer.

Onbegrip

Wat me opviel in deze periode is dat de medische wereld in die tijd nog volledig in het duister tastte omtrent het begrip burn-out en stress. Al mijn symptomen werden benaderd als fysieke klachten met fysieke oorzaken. Zo werd ik na de hartkloppingen door een test gehaald waarbij ik 2 dagen met een hartmonitor heb rondgelopen. Mijn vermoeide been werk gelinkt aan een hernia of wellicht MS. Geen enkel moment werd er gedacht aan stress of een burn-out.

Vanwege deze reden ben ik gestart met een eigen website Stressplein.nl. Ik wilde graag begrip, maar vooral bewustzijn creëren. Na het delen van eigen ervaringen ben ik op zoek gegaan naar ervaringsdeskundigen, experts en coaches die ook wilden bijdragen aan de website. Dit en de toename van het aantal burn-out gevallen in Nederland, leidde er toe dat stressplein werd genomineerd tot website van het jaar en in 2018 zo’n 100.000 bezoekers per maand had.

Hoe gaat het nu?

Achteraf kan ik wel zeggen dat één van de oorzaken voor het stoppen met mijn opleiding, ook één van de oorzaken was van mijn burn-out 8 jaar later. Mijn probleem of uitdaging is namelijk dat ik gevoelig ben voor prikkels. Het heeft echter heel lang geduurd voordat ik mij hiervan bewust ben geworden. Daarnaast heb ik moeten leren dat ik me niet verantwoordelijk moet voelen voor alles. Overal gaan zaken verkeerd of anders dan je zou willen. Dit moet je kunnen accepteren, zodat het niet een eigen leven in je hoofd gaat leiden.

De combinatie van meer rust nemen, anders zijn gaan denken en relativeren hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat ik kan zeggen dat ik nu in balans ben en voor mijn gevoel niet meer in deze situatie zal belanden.

Ronald Nico,

Meer over burn-out lees je hier.